Η Virginia Postrel γράφει στους New York Times ότι οι Αμερικανοί δεν αγοράζουν τόσα πολλά υλικά αγαθά αυτές τις μέρες. Αντ 'αυτού, δαπανούμε ένα μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων μας σε δραστηριότητες:
Καθώς τα εισοδήματα ανεβαίνουν, οι Αμερικανοί ξοδεύουν μεγαλύτερο ποσοστό σε άυλα και σχετικά λιγότερο σε αγαθά. Ένα αποτέλεσμα είναι περισσότερες νέες θέσεις εργασίας σε ξενοδοχεία, κέντρα υγείας και νοσοκομεία, και λιγότερα σε εργοστάσια.
Το 1959, οι Αμερικανοί δαπάνησαν περίπου το 40% των εισοδημάτων τους για υπηρεσίες, σε σύγκριση με 58% το 2000. Ο αριθμός αυτός υποτιμά την τάση, επειδή σε πολλές περιπτώσεις τα αγαθά και οι υπηρεσίες συνοδεύονται μαζί.
$config[code] not foundΣτη συνέχεια, επισημαίνει πώς η εμπειρία γίνεται πιο σημαντική από τα παραδοθέντα αγαθά. Όταν κάποιος πηγαίνει σε ένα εστιατόριο, αναζητούν "αναμνήσεις, όχι καύσιμα".
Η τάση που περιγράφει δείχνει τον αντίκτυπό της ακόμη και στην αγορά μικρών επιχειρήσεων.
Όπως επισημάνθηκε εδώ στις Μικρές Επιχειρηματικές Τάσεις πριν από λίγες ημέρες, οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών είναι ελκυστικές υποψήφιες για εκκίνηση επιχειρηματίες. Οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών είναι σχετικά εύκολο να ξεφύγουν από το έδαφος. Κατά μέσο όρο, δεν χρειάζεται να επενδύσετε τόσα κεφάλαια για να ξεκινήσετε μια επιχείρηση παροχής υπηρεσιών όπως εσείς, για παράδειγμα, μια επιχείρηση παραγωγής ή λιανικής πώλησης. Και φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο να δημιουργήσετε ένα εικονικό επιχειρηματικό μοντέλο χαμηλού κόστους όταν χρειάζεστε λίγα πράγματα για τα εργοστάσια και τον εξοπλισμό για να τρέχετε τα πράγματα καθημερινά.
Εντούτοις, ορισμένα τμήματα της οικονομίας μας δεν έχουν διατηρήσει την εξέλιξη αυτή. Εξακολουθούν να λειτουργούν υπό το παλαιό πρότυπο μιας οικονομίας βασισμένης σε αγαθά. Πάρτε, για παράδειγμα, τις τράπεζες.
Πολλοί δανειστές μικρών επιχειρήσεων εξακολουθούν να είναι δανειστές βάσει περιουσιακών στοιχείων. Βασίζουν τις αποφάσεις δανεισμού σε μεγάλο βαθμό σχετικά με το αν η μικρή επιχείρηση έχει ενσώματα περιουσιακά στοιχεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ασφάλεια για ένα δάνειο.
Το μόνο πράγμα είναι, η τυπική επιχείρηση μικρών υπηρεσιών έχει απίστευτα λίγα στον τρόπο των σκληρών περιουσιακών στοιχείων. Μισθώνουν χώρους γραφείων και εξοπλισμό, αντί να το κατέχουν. Οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών δεν έχουν κανένα απόθεμα για να μιλήσουν. Το πολύ, θα μπορούσαν να επισημάνουν κάποιες ελεύθερες ταμειακές ροές και εισπρακτέους λογαριασμούς ενός ή δύο μηνών, οι οποίοι, παρόλο που είναι πολύτιμοι, δεν αποτελούν τη μητρική πηγή των περιουσιακών στοιχείων που «χτυπούν τα ελαστικά» που χρειάζονται οι τράπεζες ως ασφάλεια δανείων.
Και τι γίνεται με όλη αυτή την άυλη καλή θέληση (εμπορικό σήμα, πιστούς πελάτες) και την πνευματική ιδιοκτησία (συστήματα, τεχνογνωσία) που αποτελούν την αξία μιας επιχείρησης μικρής αξίας; Φουγκανγκμπάτιτ. Οι συντηρητικές τράπεζες δεν θα προσπαθήσουν καν να δώσουν αξία σε αυτά τα άυλα για δανειακούς σκοπούς, ακόμα και αν ήξεραν πώς.
